زندگی روزمره کودکان

پیروی از ده قانون ساده به شما امکان می دهد رفتارهای خوب را در کودک خود تقویت کنید و این رفتار را در آنها به صورت عادت در آورید.
 
1. رفتار درست بچه‌ها را تقویت کنید: رفتار درست بچه‌ها را تقویت کنید نه بد رفتاری شان را درخواست های مؤدبانه ی بچه‌ها را تقویت کنید، نه نالیدن ها، فریاد زدن ها، کج خلقی ها یا قهر کردن‌هایشان را. سعی کنید بحث و گفت و گوهای آرامی را که در بینتان وجود دارد، چند برابر کنید، نه مجادله کردن، پافشاری و جنگیدن‌هایی که گاه و بیگاه بیتان به وجو
 
٢. به آنها بیاموزید که قبل از صحبت فکر کنند: همیشه در حین حرف زدن با فرزندانتان از آنها بپرسید: «منظور تو دقیقة چیست؟ چقدر راجع به این حرف فکر کرده ایی؟» از او بخواهید که همیشه حرف هایش را بسنجد بعد آنها را بر زبان بیاورد؛ اگر به این روش عمل کرد، برای ثابت قدم بودنش به او پاداش دهید.
 
٣. از فرزندانتان توقع رفتار خوب داشته باشید: بچه‌ها باید بدانند که شما چه توقعی از آنها دارید و آنها چه توقعی می توانند از شما داشته باشند. وقتی بچه‌ها بتوانند پیش بینی کنند که عکس العمل شما در برابر رفتارشان چگونه خواهد بود، می توانند رفتارهای انتخابی خود را بهتر کنند. مطمئن باشید که می توانید.
 
۴. به آنها بیاموزید در هر موقعیتی به مقتضای آن موقعیت رفتار کنند: بچه‌هایتان را به شیوه ای تربیت کنید که در هر موقعیتی به مقتضای آن موقعیت رفتار کنند. به آنها بیاموزید که تلاش کردن، اساسی ترین چیز است. آنها را در موقعیت‌های خوب تشویق کنید. وقتی شما فرزندتان را تشویق می کنید، آنها ایمان و اعتماد شما را به خودشان می بینید و در نتیجه به خودشان و توانایشان ایمان می آورند.
 
۵. وقتی الگوی بد رفتاری را تشخیص دادید، شیوهی رفتاریتان را تغییر بدهید: به  فرزندتان قوانین رفتاری حاکم بر خانواده تان را بگویید؛ دقت کنید که این قوانین باید مشخص، ثابت و عقلانی باشد. از جدولهای رفتاری و تعهدات استفاده کنید، موقعیت ها و رفتارهای خوبشان را پر رنگ کنید؛ از آنها حمایت کنید و تشویق هایتان را هم در این جدول بگنجانید.
 
۶ تنبیه معقول در نظر بگیرید: در برابر بچه‌هایتان از تنبیه هایی استفاده کنید که به آنها بیاموزد در برابر اعمال و رفتارشان مسؤولند. تنبیه های معقول می تواند کار ساز باشد. این تنبیهها می توانند شامل محدود کردن و کوتاه کردن زمانهای بیرون بودنشان باشند. فراموش نکنید وقتی از دستشان عصبانی هستید به عنوان آنها را تنبیه نکنید!
 
۷. از کودکی به آنها درس زندگی بدهید: وقتی فرزندتان هنوز کوچک هستند، مسؤرلیت پذیری و تصمیم گیری را به آنها یاد بدهید. این دروس، آنها را برای دنیای واقی آماده خواهد کرد. به خاطر داشته باشید که بچه‌ها به محدودیت ها، ساختار و قوانینی پایدار و یکنواخت احتیاج دارند.
 
۸. به آنها عشق بورزید: علی رغم رفتارهای خوب یا بد فرزندانتان به آنها عشق بورزید و روی نکات مثبت اخلاقی و رفتاریشان تمرکز و توجه کنید.
 
۹. بگویید که کار خوب بدون پاداش نخواهد ماند: برای اینکه فرزندتان نسبت به انجام کارهای درست احساس خوبی داشته باشند، باید به آنها بیاموزید، که خودشان در پی بدست آوردن پاداش کار درست خود باشند.
 
۱۰. محیط و فضای خانوادگی سالم و دلپذیری را ایجاد کنید: استعدادها و توانایی هایشان را تویی کنید و ضعف هایشان را بپذیرید و در رفع این ضعف ها به آنها کمک کنید. قبول کنید که هیچ کس بدون عیب نیست و به آنها فرصت جبران بدهید.
 
برای داشتن کودکان برد بار و شکیبا والدین باید حس همدردی و انسان دوستی را کم کم به کودک القا کنند. باید به کودک بفهمانند که به همه احترام بگذارد. مسئولیت پذیر باشد و این نکته را بداند که هر انسانی روی کره خاکی گنج گرانبهایی محسوب می شود. کودک باید بداند، که به مردم تمامی نژادها و رنگ‌ها و عقاید افراد مختلف احترام بگذارد و به خاطر اتفاق های میان انسان ها، رفتار ناهنجار نداشته باشد.
 
برای پرورش روحیه استقامت در کودکان و داشتن کودکان برد بار و شکیبا، والدین باید حس همدردی و انسان دوستی را کم کم به کودک القا کنند و حس خوشبختی، احترام گذاشتن و مسئولیت پذیری نسبت به خود و دیگران را با تشخیص این موضوع که هر فردی در روی کره خاکی یک نعمت و گنج گرانبهایی است، در بچه‌ها تقویت کنند.
 
والدین می توانند با به کار بستن راهکارهای ذیل روحیه استقامت در برابر حوادث را در میان کودکان خود بالا ببرند: در مورد صبر و شکیبایی با کودک خود صحبت کنید این مسأله ای نیست که یک شبه بتوان آن را برای کودک توضیح داد. تعلیم استقامت یک مرحله در حال اجراست و این مسأله ای نیست که در یک لحظه بتوان به آن دست یافت و یا یک شبه بتوان آن را برای کودک توضیح داد. باید در مورد تفاوتها و اتفاقات روزهای مختلف، با آنها صحبت کنید. یک راه تسلی بخشیدن به کودکان صحبت کردن در مورد مسائل اجتماعی است؛ موضوع صحبت را از جایی آغاز و به مسائل اجتماعی ختم کنید. بگذارید کودکان بدانند که هیچ موضوعی غیر قابل گفتگو نیست، به کودک خود اجازه دهید که در خلال صحبت های شما به اهمیت موضوع پی ببرد.
 
منبع: کودکان نابغه و باهوش، فاطمه تقدسی‌نیا، نوید حکمت، چاپ دوم، قم، 1396